Ο πατέρα μ’ ψυχομαχ̌εί

Ο πατέρα μ’, μάνα,
αχ! ψυχομαχ̌εί
Κούξον όλι͜α τα παιδία τ’
για να παίρ’νε ευχ̌ήν

Όσον πάει, μανίτσα μ’, έρ’ται,
άγγελος σουμών’
Φεύ’ ο κύρη μ’ ας σον κόσμον
με παράπονον⇋

Μάνα, κλείδωσον την πόρταν,
τα παράθυρα
Κι αν αραεύ’ τον πατέρα μ’,
πέει πως ’κ’ έν’ αδά!

Πέει πως ’κ’ έν’ αδά ο κύρη μ’
κι άλλο μ’ αναμέν’
Κι ας σ’ εμέτερον τη στράταν
άλλο μη δι͜αβαίν’⇋

Ο πατέρα μ’, μάνα,
αχ! ψυχομαχ̌εί
Πέει με, πώς να δίγ’ ατον
ολίγον ζωήν;

Όσον πάει, μανίτσα μ’, έρ’ται,
άγγελος σουμών’
Ο Θεόν ’κ’ ελέπ’ ντό νέος
έν’ ο κύρ’ τ’ εμόν;⇋