Έναν κι έναν ’φτάνε δύο

Έναν κι έναν ’φτάνε δύο,
πουλί μ’, να εξέρτς
Με την εμορφία σ’ μόνον
τ’ όνομα μ’ ’κι παίρτς

Λόγον δεύτερον ’κι λέγω,
άκ’σον με καλά
Αν ευτάς εγώ ντο θέλω
ν’ απομέντς αδά

Παλληκάρ’ είμαι -ν- εγώ
και εξέρω ν’ αγαπώ
Μαϊσσουλούκια αν ευτάς
ση κυρού σ’ οπίσ’ θα πας

Έναν κι έναν ’φτάνε δύο,
νούντσον ντό θα λες
Ντως τη γλώσσα σ’ σ’ αχουλόπο σ’
να μη πουσ̌μανεύ’ς

Λόγον δεύτερον ’κι λέγω,
άκ’σον με καλά
Αν ευτάς εγώ ντο θέλω
ν’ απομέντς αδά

Παλληκάρ’ είμαι -ν- εγώ
και εξέρω ν’ αγαπώ
Μαϊσσουλούκια αν ευτάς
ση κυρού σ’ οπίσ’ θα πας/να πας

Έναν κι έναν ’φτάνε δύο,
τρία μετ’ εσέν
Οικογένειαν θ’ ευτάμε,
μασχαρείαν ’κ’ έν’

Λόγον δεύτερον ’κι λέγω,
άκ’σον με καλά
Αν ευτάς εγώ ντο θέλω
ν’ απομέντς αδά

Παλληκάρ’ είμαι -ν- εγώ
και εξέρω ν’ αγαπώ
Μαϊσσουλούκια αν ευτάς
ση κυρού σ’ οπίσ’ να πας