Η σεβντά σ’ ’κι σύρκεται

Βγαίν’ ο ήλιον το πρωί
και -ν- ο φέγγον κρύφκεται
Για τ’ εμέν ξάι ’κι νουνί͜εις,
η σεβντά σ’ ’κι σύρκεται

Σ’ ομματόπα μ’ είσαι φως,
σην καρδία μ’ ουρανός
Για τ’ εσέν είμαι ζαντός,
έλα, τρώγω το Θεό σ’!

Σον αέρα πορπατώ
με το τέρεμα σ’ εγώ
Ποδεδίζω σε, μωρό μ’,
έλα, φίλ’ με τον ζαντόν!

Νύχτα ημέραν, νε πουλί μ’,
σην καρδία μ’ έχω σε
Έπαρ’ με με το καλόν,
αν ’κι θέλτς, θα κλέφτω σε