Σεβτάς άψιμον

Τ’ άστρα κατηγορούνε με
την νύχταν ντο γυρίζω
Σεβντάν έχω σο καρδόπο μ’
και πώς θα ταγιανίζω;

Η σεβντά έν’ αρρώστια
λαρωμονήν ’κι παίρει
Ν’ αηλί που βουρουλεύκεται
πάντα θα υποφέρει

Τον σεβνταλή τον άνθρωπον,
μάνα μ’, πολλά λυπούμαι
Έρ’ται σο κιφαλόπο μο’,
’κ’ επορώ να κοιμούμαι

Ο σεβνταλής αν αρρωσταίν’,
σο γιάν’ ατ’ ξάι μη πάτεν
Αφήστε ατον ας υποφέρ’,
ας λύεται και χάται