’Μώ σε, νε πουτσή Ελένε

Και σο ζωνάρ’ και σο πλεκάδ’
αρ’ έχω μερτικόν-ι
Αφήντς εμέν το παλληκάρ’
και παίρτς τον πεντικόν-ι

’Μώ σε, νε πουτσή Ελένε
για τ’ εμάς τέρεν ντο λέγ’νε!
Είνας έκουεν «Παρέσσα»
τα χρονόπα τ’ς είκοσ’ έσαν
κι άλλε -ν- έκουεν «Μαρία»
τα χρονόπα τ’ς είκοσ’ τρία

Ο ήλιον εβασίλεψεν
σου Λαϊλά τα κάσ̌ι͜α
Τυλίγουμαι σα μὲσα σ’(ο)
σου πλεκαδί’ σ’ τα πάχ̌ι͜α

’Μώ σε, νε πουτσή Ελένε
για τ’ εμάς τέρεν ντο λέγ’νε!
Είνας έκουεν «Παρέσσα»
τα χρονόπα τ’ς είκοσ’ έσαν
κι άλλε -ν- έκουεν «Μαρία»
τα χρονόπα τ’ς είκοσ’ τρία

Το στούδ’ν ατ’ς αγαπέσιμον,¹
τ’ οφρύδ’ κορδυλι͜ασμένον
Πουλόπο μ’, γιάμ’ κατ’ είπα σε
και -ν- είσαι χολιασμένον;

’Μώ σε, νε πουτσή Ελένε
για τ’ εμάς τέρεν ντο λέγ’νε!
Είνας έκουεν «Παρέσσα»
τα χρονόπα τ’ς είκοσ’ έσαν
κι άλλε -ν- έκουεν «Μαρία»
τα χρονόπα τ’ς είκοσ’ τρία

Απόψ’ εμπονεστίασα
μετ’ έναν τέκ’ ελαίαν
και πολεμούν να δίγ’νε με
εξήντα χρόνων γραίαν!

Ξαν! ’Μώ σε, νε πουτσή Ελένε
για τ’ εμάς τέρεν ντο λέγ’νε!
Είνας έκουεν «Παρέσσα»
τα χρονόπα τ’ς είκοσ’ έσαν
κι άλλε -ν- έκουεν «Μαρία»
τα χρονόπα τ’ς είκοσ’ τρία