Κεμεντζ̌έν

Κεμεντζ̌έ μ’, τσ̌αλά - τσ̌αλά!
Αν ’κι παί͜εις καλά-καλά
κρούγω κα’ τσακώνω σε,
κάθουμαι και κλαίγω σε

Την κουτσ̌ήν θ’ αντρίζ’ν’ ατεν,
’κ’ έχ’νε να φορίζ’ν’ ατεν
’Κ’ επορούν πεντ’- έξ’ νομάτ,’
κα’ για να καθίζ’ν ατεν

Το φέσι μ’ σο γιάν’ απάν’,
το πισκίλ’ ’κι κείται απάν’
Τ’ έμορφα τα κορτσόπα
σκοτούνταν σ’ εμέν απάν’