Άσπρα είν’ τα τσ̌αρχόσ̌κοινα σ’

Άσπρα είν’ τα τσ̌αρχόσ̌κοινα σ’,
μαύρα είναι τ’ ορτάρι͜α σ’
Σε κάθαν έναν παλληκάρ’
ντό παραδί͜εις τα κάλλι͜α σ’;

’Μώ σε, ’μώ σε, νε καμένον,
άι! το παραπονεμένον
Με τη Χριστού το δάχτυλον
είσαι ζωγραφισμένον

Σα μὲσα σ’ να τυλίγουμαι,
ση ζωναρί’ σ’ τον τόπον
Σην κόλφι͜α σ’ έχω μερτικόν,
σο κρεβατόπο σ’ τόπον

’Μώ σε, ’μώ σε, νε καμένον,
άι! το παραπονεμένον
Με τη/του Χριστού το δάχτυλον
είσαι ζωγραφισμένον

Λελεύω σε, λελεύω σε,
να ’ίνουμαι γουρπάνι σ’!
Εσύ τισ̌άκ’ και μαξιλάρ’
κι εγώ γεργάν’ απάν’ ι-σ’

’Μώ σε, ’μώ σε, νε καμένον,
άι! το παραπονεμένον
Με τη Χριστού το δάχτυλον
είσαι ζωγραφισμένον