Εξέρω ντ’ ’α χωρίγουμες

Εξέρω ντ’ ’α χωρίγουμες
κι όντες νουνίζ’ α’ κλαίγω
Σον κόσμον ντ’ έχω τη σεβντάν
θα κάθουμαι και λέγω

Όρκον ευτάγω ση ζωή μ’,
αν χάνω σε θα χάμαι
Με τ’ όρωμα σ’ απέσ’ ση ψ̌η μ’
σο χώμαν θα κοιμούμαι

Εδίκασε με -ν- ο Θεόν
χαρά να μ’ εγνωρίζω
Και με τ’ εσόν τον χωρισμόν
το ψ̌όπο μ’ τυρα̤ννίζω

Όρκον ευτάγω ση ζωή μ’
αν χάνω σε θα χάμαι
Με τ’ όρωμα σ’ απέσ’ ση ψ̌η μ’
σο χώμαν θα κοιμούμαι

Ποίσον, πουλόπο μ’, την ευχ̌ή σ’,
εγώ θα ’φτάγω τάμαν
Γουρπάν’ θα ’ίνουμαι σην ψ̌η σ’
να ’ίνεται το θάμαν