Μελίτικον καϊτέν

Γουρπάν’ σα πέντε δάχτυλα σ’
και σην καϊτέν ντ’ ευτάνε
Ση Μάτσ̌κα, σο Χαψίκιοϊ
πώς παίρ’νε με και πάνε!

Ποίσον καϊτέν μελίτικον,
κενίσ̌’κον, χαρεμένον
Να λέν’ «γιάσ̌α την έμορφον,
γιάσ̌α σο/το φωταγμένον»

Γουρπάν’ σ’ ατά τα δάχτυλα σ’,
τα κόρδας όντες κρού’νε
Τ’ αηδόνια στέκ’νε, ’κι λαλούν,
εσέν θέλ’νε ν’ ακούνε

Ση κεμεντζ̌έν, σα κόρδας ι-σ’
κρεμάεται το ψ̌όπο μ’
Σου δαχτυλί’ σ’ το παίξιμον
τρυγονίζ’ το λαλόπο μ’