Το παιδί του Πόντου

Κι αν εδέβανε τα χρόνι͜α, τα καιρούς
τραγωδώ τη προσφυγίας τα καημούς
Είμαι το παιδί του Πόντου και πονώ
Όλτς τοι Πόντιους, τ’ αδέλφι͜α μ’, αγαπώ

Τραγωδώ όλα̤ τα τέρτα̤, την χαράν
Ελαφρύνω και τον πόνον ση γεράν
Είμαι το παιδί του Πόντου και τιμώ
τον λαό μ’ και την πατρίδα μ’ αγαπώ

Σην καρδία μ’ και ο Πόντον πάντα ζει
Για τον Πόντον και το ψ̌όπο μ’ θα πονεί
Είμαι το παιδί του Πόντου και τιμήν
σ’ αλησμόνητα πατρίδας έν’ η ψ̌η μ’