Λεγνόν κορμίν και -ν- έμορφον

Λεγνόν κορμίν και -ν- έμορφον
[Ν’ αηλί εμέν!]
απάν’ σην γην επλάστεν
[Ντό να ’ίνουμαι;/Βάι, ν’ αηλί εμέν!]
Τ’ έμορφους π’ εζωγράφιζεν
[Ν’ αηλί εμέν!]
Απάν’ αθε -ν- ελάστεν
[Βάι, ν’ αηλί εμέν! / Ντό να ’ίνουμαι;]

Όλα̤ -αχ- τ’ εποίκεν έμορφα,
[Ν’ αηλί εμέν!]
ομμάτα̤ και -ν- οφρύδα̤
[Βάι, ν’ αηλί εμέν! / Ντό να ’ίνουμαι;]
’Κ’ εχάραν η μάνα κι ο κύρ’
[Ν’ αηλί εμέν!]
τα χρόνα̤ ’θε έταν λίγα
[Βάι, ν’ αηλί εμέν! / Ντό να ’ίνουμαι;]

Μαύρα εφόρεσα εγώ,
[Ν’ αηλί εμέν!]
μαύρα ο κύρ’ κι η μάνα μ’
[Βάι, ν’ αηλί εμέν! / Ντό να ’ίνουμαι;]
Κι όσον ντο έκαψεν εμέν
[Ν’ αηλί εμέν!]
όχι τοι δύ’ς εντάμαν
[Ντό να ’ίνουμαι;/Βάι, ν’ αηλί εμέν!]