Μακρέα είν’ τα μαλλόπα σ’

Μακρέα είν’ τα μαλλόπα σ’
σον αέρα ταράγουν
[Κανάρ, γιαρ, αμάν!]
Όντες τερώ σον πρόσωπο σ’
τ’ ομμάτι͜α μ’ χαντυλλι͜άουν
[Κανάρ, γιαρ, αμάν! /Γιαρ, γιαρ, γιαρ αμάν!]

Μακρέα είν’ τα μαλλόπα σ’,
τσ̌οκεύ’νε απάν’ σ’ ωμία σ’
[Κανάρ, γιαρ, αμάν!]
[Και -ν-] Ο πρόσωπο σ’ τραντάφυλλον,
χαϊνέν η καρδία σ’
[Κανάρ, γιαρ, αμάν! /Γιαρ, γιαρ, γιαρ αμάν!]

Για το πόϊ σ’ ντο να λέγω;
Θεά ζωγραφισμέντσα!
[Κανάρ, γιαρ, αμάν!]
[Ωχ! Και -ν- ] Είδαν ατο τ’ ομματόπα μ’
και αμὰν εκατέντσαν
[Κανάρ, γιαρ, αμάν!/Γιαρ, γιαρ, γιαρ αμάν!]