Εμέν κι εσέν, πουλόπο μ’

Μαύρα τ’ ομμάτι͜α σ’ έμορφα
άμον ελαίας μαύρα
Όντες τερούνε με, πουλί μ’,
γιατί δα̤κρούνε πάντα;

Εμέν, εμέν,
Εμέν κι εσέν, πουλόπο μ’,
’πολέμεσανε με την ψ̌ην
να βάλ’νε σο ταφόπον

Τ’ ομμάτοπα σ’ όντες τερώ
οι ουρανοί ανοίγ’νε
Τσ̌ιτσ̌άκια εβγαίν’νε ολόερα
και -ν- όλα̤ εμορφύν’νε

Εμέν, εμέν,
Εμέν κι εσέν, πουλόπο μ’,
’πολέμεσανε με την ψ̌ην
να βάλ’νε σο ταφόπον

Ας σα κορτσόπα τη χωρί’
είσαι ξεχωριστέσσα
Σην εμορφίαν έμορφος
και σα χρόνι͜α μικρέσσα

Εμέν, εμέν,
Εμέν κι εσέν, πουλόπο μ’,
’πολέμεσανε με την ψ̌ην
να βάλ’νε σο ταφόπον