Άλλο ’κ’ επορώ σα ξένα

Την υπομονή μ’ σα ξένα,
μάνα, έχασα
και σο ξένον τη δουλείαν
πώς εγέρασα!

Άλλο αδακέσ’ ’κι αντέχω,
τρώει με ο χωρισμός
Σον τόπο μ’ θα κλώσκουμαι
και ας ζω φτωχός

Αν θυμούμαι την πατρίδα μ’
και το σπιτικό μ’
και τα δά̤κρυ͜α μ’ πάντα τρέχ’νε,
λιών’ με ο καημόν

Χρόνια τώρα τα παιδόπα μ’
ζούνε μοναχά
κι εθα̤ρρούνε τα καημένα
είναι ορφανά

Έρθεν ο καιρόν να πάω
σ’ οσπίτι μ’ ξανά
Βάσανα και κακουχίας
έζησα πολλά

Όσα έσυρα κανείνταν
ους οσήμερον
Πέτρα ’κ’ έν’ τ’ εμόν η καρδι͜ά
ούτε σίδερον